peptyd c

Peptyd C – składający się z ok. 31 reszt aminokwasowych, część cząsteczki proinsuliny łącząca łańcuchy A i B insuliny. Peptyd C jest wydzielany podczas uwalniania insuliny z trzustki i razem z nią dostaje się do krwioobiegu. Powstaje w związku z tym w stosunku 1:1 z cząsteczkami insuliny. Osoby nie wytwarzające insuliny (na przykład chore na cukrzycę typu 1) nie wytwarzają też peptydu C.

Stężenie peptydu C we krwi odpowiada stężeniu wydzielanej insuliny, stąd zastosowanie peptydu C jako markera. U osób przyjmujących preparaty insuliny pozwala ocenić zachowanie wydzielania endogennej insuliny. Przy diagnozowaniu cukrzycy, podwyższone lub prawidłowe stężenie peptydu C wskazuje na cukrzycę typu 2, niskie – na cukrzycę typu 1.

W przypadku cukrzycy typu 2 poziom peptydu C pozwala na optymalny dobór leku – przy normalnym i wysokim poziomie lepsze wyniki daje podawanie biguanidów (np. metforminy), przy obniżonym zwykle stosuje się pochodne sulfonylomocznika (najczęściej glimepiryd), czasem w skojarzeniu z innymi lekami.

Norma peptydu C na czczo

Norma dla poziomu peptydu C w organizmie może się różnić w zależności od laboratorium i metody pomiaru. Wartości te są również zależne od wieku, płci oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Zwykle jednak przyjmuje się, że:

• Norma peptydu C na czczo: 0,5–2,0 ng/mL (może się różnić w zależności od laboratorium).
• Wartości powyżej normy mogą wskazywać na np. insulinoma (guz trzustki wydzielający insulinę), insulinooporność lub inne problemy metaboliczne.
• Wartości poniżej normy mogą sugerować niedobór insuliny, co może występować w cukrzycy typu 1.

Jeśli masz wynik, który odbiega od normy, najlepiej skonsultować się z lekarzem, który zinterpretuje go w kontekście Twojego stanu zdrowia.