Badanie poziomu cukru

Poziom glukozy we krwi powinno być badaniem, które wykonywać należy jako element rutynowej kontroli w laboratorium. Zawsze kiedy pojawiają się objawy hiperglikemii lub hipoglikemii, oraz w trakcie ciąży. Chory na cukrzycę powinien badać się nawet kilkakrotnie w ciągu dnia. Celem jest monitorowanie poziomu cukru we krwi oraz szybka reakcja na podwyższony poziom glukozy poprzez korektę insuliny lub dawki leków. Dodatkowo należy sprawdzać obecność glukozy w moczu jako część badania ogólnego moczu.

 Kontrolę poziomu cukru we krwi zaleca się zwłaszcza osobom obciążonych znacznym ryzykiem zachorowania na cukrzycę, np. jeśli w rodzinie występowała cukrzyca, u osób z nadwagą, oraz u osób w wieku powyżej 40 lat. Próbka krwi pobierana jest z żyły (najczęściej w dole łokciowym) lub w przypadku samokontroli (glukometr) - kropla krwi wypływająca po nakłuciu skóry (zazwyczaj z opuszka palca ręki).

Poziom cukru można oznaczać:
- na czczo, rano po przebudzeniu (po 8 godzinach nieprzyjmowania posiłków i płynów, poza wodą)
- o dowolnej porze dnia lub nocy, bez względu na przyjęte wcześniej posiłki (tzw. przygodny poziom glukozy),

 OGTT składa się z szeregu pobrań próbek krwi określających poziom cukru na czczo oraz po przyjęciu odpowiedniej ilości glukozy. Pierwsza próbka krwi jest pobierana na czczo, następna po wypiciu płynu zawierającego glukozę. Sprawdza się w ten sposób jak organizm poradzi sobie z nagłym napływem cukru do krwi. Następnie w odpowiednich odstępach czasu pobiera się kolejne próbki. OGTT wykonuje się w przypadku podejrzenia cukrzycy lub w przypadku podwyższonego poziomu cukru we krwi na czczo.

 W celu zdiagnozowania cukrzycy zaleca się dwukrotne wykonanie testów (zarówno poziomu glukozy na czczo jak i OGTT). Badanie poziomu glukozy wykonuje się również u każdej kobiety w ciąży między 24. a 28. jej tygodniem. Jest to badanie przesiewowe, dzięki któremu można wykryć cukrzycę. Badanie to wygląda podobnie jak OGTT.  Pierwsza próbka krwi jest pobierana na czczo. Różnica dotyczy czasu pobrania drugiej próbki – robi się to po 1 godzinie od przyjęcia roztworu cukru. Jeśli wynik badania okaże się nieprawidłowy, lekarz zaleci wykonanie klasycznego OGTT.

 Chorzy na cukrzycę muszą monitorować poziom glukozy kilka razy w ciągu dnia. Pozwala to ustalić dawkę insuliny oraz innych leków przeciwcukrzycowych, które powinni przyjmować. Samokontroli dokonuje się z wykorzystaniem glukometru. Po niewielkim nakłuciu skóry (zazwyczaj opuszki palca ręki), niewielką ilość krwi umieszcza się na papierowym pasku, który następnie wkłada się do glukometru. Na tej podstawie wynik aparat dokonuje odczytu poziomu cukru we krwi.

 Najczęstszą przyczyną podwyższonego poziomu glukozy jest cukrzyca. Istnieje jednak szereg innych czynników, które powodują podwyższenie poziomu cukru we krwi. Należą do nich:

- akromegalia

- stres (w wyniku urazu, wypadku, zawału serca, udaru)

- przewlekła niewydolność nerek 

- insulinporność

- przyjmowanie niektórych leków: kortykosteroidów, trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych, estrogenów (w tym również tabletek antykoncepcyjnych oraz hormonalnej terapii zastępczej), litu, kwasu acetylosalicylowego (aspiryny)

- nadmierne w stosunku do zapotrzebowania przyjmowanie pokarmów.

 Poniżej znajdziesz interpretację wyników badania poziomu cukru (glukozy) we krwi.

Poziom glukozy na czczo:

Test doustnego obciążenia glukozą (OGTT):

Poniższe wartości nie odnoszą się do badania u kobiet w ciąży. Druga próbką jest pobierana po 2 godzinach od spożycia płynu z 75 g glukozy.

Badanie przesiewowe u kobiet w ciąży: test obciążenia glukozą:

Druga próbka jest pobierana po 1 godzinie od przyjęcia płynu z 50 g glukozy.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Glukozuria nerkowa (cukromocz) - zaburzenie wchłaniania glukozy w cewkach nerkowych. Doprowadza do obecności glukozy (cukru) w moczu (cukromocz) u osoby bez zdiagnozowanej jeszcze cukrzycy.

 Przyczyną glukozurii nerkowej mogą być nie tylko zaburzenia czynności cewek nerkowych, ale również innych choroby. Najczęściej spowodowana jest przekroczeniem poziomu cukru w osoczu, który nerki nie są już w stanie wchłonąć. Skutkiem tego jest przedostanie się pewnej ilości cukru do moczu.

 Prawidłowa glikemia (stężenie glukozy we krwi) na czczo wynosi do 70 – 90 mg/dl, natomiast prawidłowy próg nerkowy glikemii to 150 – 180mg/dl. Najczęściej przyjmuje się 160 mg/dl. Dlatego w przypadku nieprawidłowego, dopuszczalnego poziomu glukozy na czczo (100 – 125 mg/dl) glukozuria nie będzie występować. Wyjątkiem jest grupa stanowiąca kobiety w ciąży. W ich przypadku tzw próg nerkowy wynosi do 150 mg/dl. U nich może występowaćglukozuria fizjologiczna. Innym wyjątkiem jest tzw cukrzycowa choroba nerek, dawniej zwana nefropatią cukrzycową. W jej przypadku próg nerkowy wynosi 300 mg/dl. Tu pomimo hiperglikemii nie stwierdzi się cukromoczu. Inną przyczyną choroby są uszkodzone kanaliki proksymalne nerek. Cukier pojawi się pomimo prawidłowej glikemii.

Wyróżnia się trzy rodzaje glukozurii:

 Cukrzyca typu 2 to najczęściej występującą na świecie postać cukrzycy. Wyróżnia się dwie przyczyny cukrzycy typu 2:

- zaburzenie  wydzielania i/lub działania insuliny (uwarunkowane genetycznie)

- otyłość i brak ruchu, będąca przyczyną insulinooporności. 

 Występowanie cukrzycy typu 2 na świecie wzrasta. Wzrost ten jest ściśle związany z stylem życia, czyli brakiem aktywności fizycznej i złym odżywianiem.

 Objawy cukrzycy typu 2 rozwijają się stopniowo, bezboleśnie i przez wiele lat. Z tego powodu, rozpoznanie choroby następuje przy okazji innych dolegliwości (choroby nerek, problem ze wzrokiem, ból nóg, trudno gojące rany na stopach, nadwaga). 

Do głównych objawów należy:

- wysoki poziom cukru (hiperglikemia)

- nadmierne pragnienie

- oddawanie dużej ilości moczu

- osłabienie

- infekcje układu moczowo - płciowego

- zapach acetonu w ustach (zakwaszenie organizmu)

- senność

- problemy ze wzrokiem i nerkami

- nadwaga

- trudno gojące rany na stopach (stopa cukrzycowa)

Leczenie: 

 Zwykle lekarz zaleca lek przeciwcukrzycowy w tabletkach i modyfikację diety (ruch i dieta). Gdy poziom cukru przekracza 300 mg/dl (16,7 mmol/l) konieczne jest podawanie insuliny w zastrzykach. Z czasem, po unormowaniu glikemii, można ją odstawić.

 Leczenie cukrzycy typu 2 polega na zmianie stylu życia.Należy zredukować wagę. Można to osiągnąć poprzez spersonalizowane porady dietetyczne. Codziennie żywienie powinno zawierać zdrową żywność, pokarmy bogate w błonnik (warzywa, owoce, pełne ziarna i rośliny strączkowe), produkty o niskiej zawartości tłuszczu i świeżą morską rybę.

 Zwiększenie aktywności fizycznej (dążenie do co najmniej 150 min / tydzień umiarkowanej aktywności).

 Groźne są powikłania cukrzycowe. Choroba ta jestgłówną przyczyną ślepoty, schyłkowej niewydolności nerek, amputacji orazpowikłań sercowo - naczyniowych. Dlatego niezmiernie ważne jest szybkie zdiagnozowanie cukrzycy. Warto więc regularnie wykonywać badania pomiaru poziomu cukru we krwi przy pomocy glukometra.

 Cukrzyca typu 2 wciąż uważana jest za chorobę osób dorosłych. Jednak, złe nawyki żywieniowe, brak kontroli rodzicielskiej, dostęp do śmieciowej żywności sprawił przesunięcie granicy wiekowej rozpoznawania cukrzycy do wieku dziecięcego.

glukoza.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Post w trakcie Ramadanu (9 miesiąc w kalendarzu muzułmańskim) jest jednym z pięciu filarów Islamu. Diabetycy, przestrzegający pewnych zasad żywienia i dostosowania terapii cukrzycy mogą w nim uczestniczyć. Podczas postu oprócz jedzenia, picia, palenia, wstrzymania się od konfliktów, zabronione jest także stosowanie doustnych i wstrzykiwanych leków. Zakaz obowiązuje między wschodem a zachodem słońca. Większość muzułmanów chorych na cukrzycę odczuwa potrzebę postu dlatego Międzynarodowa Federacja Diabetologiczna (IDF) i Międzynarodowy Związek Cukrzycy i Ramadanu (DAR) w kwietniu 2016 wspólnie stworzyły obszerne wytyczne i wzorzec postępowania dla diabetyka podczas postu w Ramadanie. Dodatkowo praktyczne wskazówki IDF-DAR skierowane są do pracowników służby zdrowia zajmującymi się diabetykami. Informacje i zalecenia zawarte w dokumencie pomogą pomóc osobom z cukrzycą na czczo podczas ramadanu, w celu minimalizacji ryzyka powikłań (hipoglikemia, odwodnienie, kwasica ketonowa)

Udostępnij

 Zgodnie z wytycznymi IDF – DAR należy :

- pić dużo przed wschodem słońca

- przerwać post gdy poziom cukru spada poniżej 70 mg/dl lub wzrasta powyżej 300 mg/dl z występowaniem objawów hipoglikemii i hiperglikemii

- jeśli wystąpią objawy hipoglikemii lub hiperglikemii, należy wykonać badanie stężenia glukozy we krwi

 Pacjenci z cukrzycą typ 1 również mogą uczestniczyć w poście, ale tu jest bardziej rygorystycznie jeśli chodzi o pozwolenie. Wykluczani powinni być chorzy z częstą hipoglikemią, zaburzeniem peroksydacji, źle kontrolowaną cukrzycą, niestabilną cukrzycą, oraz ci którzy nie chcą lub nie są w stanie zmierzyć stężenia cukru we krwi zgodnie z zaleceniami. Zgodnie z wytycznymi pacjenci z cukrzycą typ 1 którzy mają zgodę na uczestnictwo w poście, mogą i muszą regularnie kontrolować poziom cukru we krwi w trakcie jego trwania.

Kontrola poziomu glukozy we krwi powinna być wykonywana przed i po zachodzie słońca, rano, w południe, po południu, przed jedzeniem po zachodzie słońca i 2 godziny po jedzeniu po zachodzie słońca. Należy pamiętać że w zależności od pory roku i położenia geograficznego (na przykład w krajach skandynawskich UE) post może trwać nawet do 20 godzin.

W dokumencie znajdują się również wytyczne jak korygować dawki insulin. Insulinę bazową lub długodziałającą zmniejsza się nawet do 30% - 40%. Przygotowania i korekty powinne być przeprowadzone wraz z wyspecjalizowanym personelem diabetologicznym.

 Oczywiście istnieje możliwość przerwania religijnego obowiązku postu w czasie ramadanu, jeśli nastąpi np. poważne zagrożenie zdrowia lub ciąża. W takich sytuacjach, Islam pozwala wierzącemu zamiast pościć, nakarmić ubogiego. Jeśli jest to niemożliwe można przekazać wówczas na ten cel datek za każdy dzień (np. w Niemczej jest to około 7 € za dzień). Obowiązkiem wierzącego jest upewnienie się, że pieniądze idą na ten cel. W sytuacji choroby lub nagłej podróży możliwe jest również "przesunięcie" postu. Wybiera się wtedy 30 dowolnych dni w ciągu roku.

www.diabetes-news.de

www.idf.org/guidelines/diabetes-in-ramadan

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Cukrzycowa choroba nerek(zespół Kimmelstiela-Wilsona, diabetic kidney disease, Kimmelstiel-Wilson syndrome) dawniej znana jako nefropatia cukrzycowa. Będąca czynnościowym i strukturalnym uszkodzeniem miąższu nerek spowodowanym przewlekłą hiperglikemią w przebiegu cukrzycy. W krajach rozwiniętych cukrzycowa choroba nerek jest najczęstszą przyczyną przewlekłej schyłkowej choroby nerek (ESRD).

Objawy - mikroalbuminuria, białkomocz i postępująca niewydolność nerek. Mikroskopowo stwierdza się zmiany (pogrubienie) w błonie podstawowej, uszkodzenie podocytów, proliferację komórek mezangium, szkliwienie kłębuszków i włóknienie śródmiąższu nefronów.

Prewencja, diagnostyka i leczenie cukrzycowej choroby nerek zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego.

1. U chorych na cukrzycę w celu wykrycia lub oceny stopnia zaawansowania cukrzycowej choroby nerek należy określić wydalanie albuminy z moczem, stężenie kreatyniny w surowicy krwi oraz szacowaną wartość przesączania kłębuszkowego (eGFR). Albuminuria i eGFR stanowią niezależne predyktory ryzyka sercowo-naczyniowego oraz nerkowego u chorych na cukrzycę.

2. Badanie przesiewowe w kierunku albuminurii należy wykonywać w następujący sposób: — raz w roku; u chorych na cukrzycę typu 1 od 5. roku trwania choroby; u chorych na cukrzycę typu 2 od momentu rozpoznania; — poprzedza się je badaniem ogólnym moczu w celu wykrycia/wykluczenia jawnego białkomoczu lub zakażenia dróg moczowych; w przypadku stwierdzenia jawnego białkomoczu oznaczanie wydalania albuminy nie jest konieczne; W celu oceny albuminurii należy: — określić wskaźnik albumina/kreatynina (ACR, albumin/creatinine ratio) na podstawie wyników ilościowych oznaczeń w jednorazowo pobranej próbce moczu (optymalnie porannego) — interpretacja wyników patrz tab. 18.1; lub — wykonać badanie wydalania albuminy (AER,albumin excretion rate) na podstawie ilościowego oznaczenia stężenia albuminy w próbce moczu ze zbiórki 24-godzinnej lub pojedynczej, porannej zbiórki moczu. Wartość albuminurii ze zbiórki 24-godzinnej może być traktowana jako równoważna z albuminurią wyrażona w mg na 1 g kreatyniny. Interpretację wyników przedstawiono w tabeli 18.1. Po uzyskaniu dodatniego wyniku badania AER należy je powtórzyć 2-krotnie w ciągu 3 miesięcy. Uzyskanie 2 dodatnich wyników spośród 3 badań AER jest podstawą rozpoznania albuminurii. Wysiłek fizyczny w okresie 24 godzin poprzedzających oznaczenie, zakażenie, hiperglikemia, niewydolność serca, wysokie ciśnienie tętnicze zwiększają wydalanie albuminy z moczem.

Tabela 18.1. Definicja nieprawidłowego wydalania albuminy z moczem*

*Ilość albuminy wydalanej z moczem w przeliczeniu na 1 g kreatyniny odpowiada w przybliżeniu dobowej albuminurii, pozwalając jednocześnie na uniknięcie błędów związanych z 24-godzinną zbiórką moczu

Zalecenia prewencyjne

1. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia cukrzycowej choroby nerek i/lub spowolnienia jej postępu należy zoptymalizować kontrolę glikemii, ciśnienia tętniczego oraz lipemii. 2. Palenie tytoniu jest niezależnym czynnikiem rozwoju i progresji nefropatii u chorych na cukrzycę typu 2. 3. U chorych na cukrzycę typu 1 po 5 latach trwania choroby oraz u wszystkich chorych na cukrzycę typu 2 od momentu jej rozpoznania należy raz w roku wykonywać badanie przesiewowe w kierunku albuminurii oraz oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy krwi.

Postępowanie lecznicze. Poniżej tabelka

Tabela 18.4. Zasady postępowania u chorych na cukrzycę z przewlekłą chorobą nerek

*Szczególnie starannie należy monitorować stężenie potasu we krwi u pacjentów leczonych ACEI/ARB/antagonistami receptora aldosteronowego, zwłaszcza po istotnych zmianach (zwiększeniu) dawek tych leków

źródło:www.dk.viamedica.pl Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016

wikipedia.org

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Odczyt następuje dzięki wtopionym elektrodom lub odczynnikom chemicznym w paski testowe. Prawidłowe stężenie cukru we krwi (określane na czczo) powinno wynosić ok 70 mg/dl, a w ciągu dnia max do 126 mg/dl (miligramów na decylitr) lub 3,9 - 6,6 mmol/l (milimoli na litr) do 2 godz od posiłku.

 Procedura pomiaru jest maksymalnie uproszczona i powinna być bez problemów wykonywana przez pacjentów lub rodziny chorych na cukrzycę. Umożliwia to domowe monitorowanie leczenia cukrzycy. Do prawidłowego kontrolowania cukrzycy należy robić pomiary 7 - 10 razy na dobę. Coraz częściej słychać o nowinkach technicznych, które mierzą cukier bez zbędnego i czasami bolesnego nakłucia. Jednak są to eksperymenty, które i tak należy kontrolować lub korygować za pomocą klasycznych glukometrów.

 Ceny glukometrów ostatnio dość spadły, a to za przyczyną że, wielu producentów zdecydowało się na darmowe wydawanie urządzeń poprzez apteki. 

W Polsce większość pasków jest refundowanych. Ceny zależą od typu cukrzycy oraz ceny wyjściowej producenta.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Imbir to popularna przyprawa oraz naturalny antybiotyk. Znany z pozytywnego działania na trawienie, immunologię oraz stany zapalne. Ostatnie badania potwierdzają, że imbir obniża poziom glukozy we krwi. Badaniami objęto grupę 88 pacjentów z co najmniej 10 letnią historią cukrzycy typu 2.

Obniżenie poziomu cukru jest efektem wpływu imbiru na enzymy wątrobowe, które m.in rozkładają glukozę.

Aby osiągnąć efekt terapeutyczny zaproponowano osobą chorym na cukrzycę typ 2 spożywanie 3 - 4 gram imbiru dziennie.

Jesień w pełni. Wracamy do domu przemarznięci. Proponujemy napój na szybkie rozgrzanie i przeciwdziałanie przeziębieniu.

Poniżej przepis na rozgrzewający napój z imbirem:

1 szklanka wody , 2 cm korzeń imbiru, 3 goździki, 1 łyżeczka kurkumy

Imbir obieramy i siekamy na drobno. Wszystkie składniki gotujemy na wolnym ogniu, przez 15 min. Przecedzamy przez sitko. Można pić z miodem (pamiętaj! 15 gram miodu = 1 WW)

 Właściwości:

Imbir - bylina działająca napotnie i przeciwkaszlowo. Zalecana jest osobom z tendencją do zimnych kończyn, ponieważ wspomaga krążenie krwi. Wspiera organizm w walce a wirusami i bakteriami. Zmniejsza ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej i zawału serca.

Goździki - przyprawa działająca przeciwzapalnie, hamuje rozwój infekcji drożdżowej. Działają lekko znieczulająco.

Kurkuma - przyprawa od dawna stosowana w Indiach i Chinach przy chorobach układu oddechowego, chorób pasożytniczych, wrzodów oraz stanów zapalnych.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Dla osób z cukrzycą najważniejsza to zdrowa, zbilansowana dieta. Kasza jaglana (kasza z łuskanego ziarna prosa zwyczajnego) to produkt, który powinien obowiązkowo znaleźć się w jadłospisie. Kasza jaglana oczyszcza organizm z toksyn, oraz obniża poziom cholesterolu. Mając charakter zasadowy pomaga przywracać optymalne pH w organizmie. Jest dobrym źródłem energii. Według danych z 2015 roku, 100 gramów (surowej) kaszy jaglanej dostarcza 378 kcal,11,0 gramów białka, 4,2 grama tłuszczów, 72,9 grama wszystkich węglowodanów – w tym 8,5 grama błonnika.

Zawiera cenne witaminy z grupy B (B1 – tiamię, B2 – ryboflawinę, B6 – pirydoksynę oraz kwas pantotenowy). Kasza jaglana dostarcza dużo składników mineralnych: magnez, wapń, fosfor, potas, żelazo. Kasza jaglana zawiera witaminę E oraz lecytynę, poprawiające pamięć i koncentrację.

 Jest lekkostrawna, dlatego zalecana jest osobom z chorobami wrzodowymi czy problemami z wątrobą. Zawiera krzem, wpływający na lepszą kondycję naszych włosów, paznokci i skóry. Ze względu na fakt, iż nie zawiera glutenu (nie uczula), może być spożywana przez osoby chorujące na celiakię (dieta bezglutenowa). Kasza jaglana według medycyny chińskiej należy do grupy produktów rozgrzewających, dlatego powinny ją spożywać małe dzieci oraz ludzie, którzy często marzną. Polecana jest w trakcie przeziębienia, ponieważ przyśpiesza proces leczenia.

 Niestety jej minusem jest dość wysoki indeks glikemiczny, który określa procentowo wzrost glukozy we krwi po spożyciu produktu węglowodanowego w stosunku do spożycia tej samej ilość czystej glukozy. Dla kaszy jaglanej IG wynosi 70.

Jak gotować kaszę jaglaną?

 Zagotować w garnku wodę (2-3 razy więcej niż kaszy jaglanej) dodając 1/3 łyżeczki kurkumy (zawarte w niej kurkuminoidy wpływają pozytywnie na pracę systemu immunologicznego) co zapobiega zachorowaniu na nowotwory. Wsypać kaszę jaglaną do sitka i płukać pod bieżącą wodą aby nie była gorzka. Następnie do gotującej się wody z kurkumą, wsypać kaszę i gotować 15 min.

 Przecedzić przez sitko i pozostawić na sitku na kilka minut, aby woda mogła spłynąć. Zrobiona w ten sposób jest sypka i żółta.

 Świetnie komponuje się z rybą, kurczakiem i surówkami. Mój dzieciak chorujący na cukrzycę typu 1 od 11 lat, ma HbA1c (badanie pozwalające ocenić, czy w ciągu ostatnich 6-10 tygodni chory utrzymywał dobry poziomy glukozy we krwi) na bardzo dobrym poziomie.

 Można też jeść ją na słodko. Ugotowaną kaszę jaglaną jak powyżej, wsypać do miseczki. Dodać łyżkę jogurtu naturalnego, jagody, maliny, cynamon lub kakao (co aktualnie jest w domu). Tak przygotowana miseczka kaszy świetnie zastępuje deser.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Zalecenia Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego dotyczące diagnostyki i leczenia zaburzeń funkcji tarczycy w cukrzycy typ 2.

2. U każdego pacjenta z nowo rozpoznaną  cukrzycą typu 2 i u pacjentów z trwającą już chorobą, u których do tej pory nie wykonywano badań w kierunku oceny czynności hormonalnej tarczycy, zaleca się oznaczenie stężenia TSH.

3. U pacjentów ze stężeniem TSH ≥ 2,0 mIU/l należy oznaczyć miano TPOAb.

4. W przypadku stwierdzenia miana TPOAb powyżej wartości referencyjnych należy zweryfikować typologię cukrzycy, przede wszystkim poprzez oznaczenie miana przeciwciał przeciwko dekarboksylazie kwasu glutaminowego (anty-GAD, anti-glutamic acid decarboxylase autoantibody).

5. U pacjentów z mianem TPOAb powyżej wartości referencyjnych i stężeniem TSH ≥ 2,0 mIU/l zaleca się oznaczenie stężenia fT4, a ponadto u tych chorych raz w roku należy powtarzać badanie stężenia TSH.

6. U pacjentów z mianem TPOAb w zakresie wartości referencyjnych i stężeniem TSH ≥ 2,0 mIU/l zaleca się powtarzanie badania stężenia TSH co 2 lata.

7. U pacjentów z mianem TPOAb w zakresie wartości referencyjnych i stężeniem TSH < 2,0 mIU/l zaleca się oznaczanie stężenia TSH co 5 lat.

8. U chorych na cukrzycę z niewyrównaną  gospodarką lipidową zaleca się oznaczenie stężenia TSH.

9. U każdej pacjentki planującej ciążę zaleca się oznaczenie stężenia TSH.

10. U każdej pacjentki w 4.–8. tygodniu ciąży (pierwsza wizyta położnicza) zaleca się oznaczenie stężenia TSH oraz miana TPOAb.

11. U każdej pacjentki w ciąży z wywiadem choroby Gravesa- Basedowa zaleca się oznaczenie stężenia TSH oraz miana TRAb w 4.–8. tygodniu ciąży (pierwsza wizyta położnicza). Zaleca się ponadto powtórny pomiar miana TRAb pod koniec II trymestru ciąży (przed 22. tygodniem).

Według: J. Sowiński, L. Czupryniak, A. Milewicz, A. Hubalewska-Dydejczyk, M. Szelachowska, M. Ruchała, A. Lewiński, M. Górska, K. Siewko, E. Wender-Ożegowska, D. Zozulińska-Ziółkiewicz, R. Junik, N. Sawicka, P. Gutaj;

Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2017

za pozwoleniem:www.journals.viamedica.pl/diabetologia_praktyczna

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Glikokortykosteroidy(kortykosteroidy) poza naturalnie produkowanymi hormonami steroidowymi to także leki (przeciwalergiczne, przeciwzapalne oraz immunosupresyjne).Aplikowane jako wziewy (doustne, do nosowe), wlewy dożylne oraz maści. Polskie Towarzystwo Diabetologiczne opracowało kilka uwag dotyczących działania diabetogennego (mające wpływ na poziom glukozy we krwi) w/w leków.

 Glikokortykosteroidy powodują przede wszystkim wzrost  glikemii poposiłkowej.

2. Na zwiększone ryzyko cukrzycy posteroidowej wpływają następujące czynniki: starszy wiek, otyłość, upośledzona tolerancja glukozy, stosowanie dużej dawki glikokortykosteroidu oraz równoległe przyjmowanie innych leków diabetogennych.

3. W leczeniu cukrzycy wywołanej przez stosowanie glikokortykosteroidów preferowana jest insulina podawana w modelu intensywnej insulinoterapii(można także podawać tylko preparaty krótkodziałające/szybkodziałające insuliny przed posiłkami, jeśli glikemia na czczo i przed posiłkami jest akceptowalna). W przypadku cukrzycy posteroidowej nie udowodniono wyższości jakiegokolwiek preparatu insuliny lub jej analogu nad innymi.

4. U chorych na cukrzycę typu 2 leczonych doustnymi lekami przeciwhiperglikemicznymi, u których zachodzi potrzeba czasowego stosowania glikokortykosteroidów, zwłaszcza w dużych dawkach, zalecane jest okresowe leczenie insuliną w modelu intensywnej insulinoterapii.

5. U chorych na cukrzycę typu 2 w przypadku stosowania terapii skojarzonej z insuliną bazową (insulina NPH, długodziałający analog insuliny) zwykle konieczne jest dołączenie insuliny krótkodziałającej przed posiłkami.

6. U chorych na cukrzycę leczonych insuliną zastosowanie glikokortykosteroidów wiąże się ze zwiększonym zapotrzebowaniem na insulinę, głównie w ciągu dnia.

Źódło www.journals.viamedica.pl/diabetologia_praktyczna za pozwoleniem www.viamedica.pl

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Metformina - organiczny związek chemiczny stosowany od 1957 r. Wykorzystywany jako podstawowy doustny lek hipoglikemizujący w cukrzycy typ 2 połączoną z otyłością lub nadwagą.

Obniża poziom cukru we krwi poprzez wzrost odpowiedzi organizmu na insulinę (naturalną lub wstrzykiwaną) oraz poprzez zmniejszenie wątrobowej syntezy glukozy i zwiększenie jej obwodowego zużycia. Stwierdzono również działanie antyagregacyjne. Ma wpływ na obniżenie stężenia trójglicerydów i cholesterolu. Powoduje niewielki spadek masy ciała. Jest szczególnie polecana w insulinooporności. Głównym wskazaniem do podawania leku z metforminą jest cukrzyca typ 2 już w chwili rozpoznania bez względu na masę ciała chorego (rekomendacja EASD/ADA). Stosuje się ją w monoterapii lub w skojarzeniu z wszystkimi innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, jak i z insuliną. 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Mniszek pospolity, lekarski (Taraxacum officinale).Występuje w Europie, Azji i w rejonach północnych Afryki w ponad 1000 gatunkach. W Polsce (ponad 200 gatunków) znany jest jako dmuchawiec. Najczęściej kwitnie na łąkach, siedliskach ruderalnych oraz lekko zagęszczonych lasach. Zbiór odbywa się na wiosnę (najpierw ziele, potem kwiat). Pomimo że, w rolnictwie uznawany jest za chwast, to stosowany jest także jako roślina lecznicza, jadalna i pastewna.

 Jako całość (ziele i kwiat) zawiera dużą ilość związków czynnych jak: inulina, laktony, alkohole triterpenowe, fitosterole, flawonoidy oraz polifenolokwasy (kwas cykoriowy, chlorogenowy, kaftarowy, kawowy).

 Najważniejszy to inulina. Jest to polisacharyd występujący w roślinach i wchłaniany w jelicie cienkim. Dzięki temu należy do prebiotyków które zwiększają florę bakteryjną w jelicie cienkim. Dodatkowo wpływa pozytywnie na mikroflorę jelita grubego regulując wypróżnienia.

 Ta sama inulina posiada również właściwości przeciwcukrzycowe. We wczesnej fazie cukrzycy typ 2 wpływa na obniżanie poziomu glukozy we krwi. Badania na szczurach chorych na cukrzycę wykazały że, obniża stężenie glukozy o 24 - 31% po 5 tygodniach podawania. Składniki o największym potencjale hipoglikemicznym znajdują się w korzeniach i liściach. Ostrożne wnioski w/w badań wskazują na stymulację produkcji insuliny w komórkach beta trzustki przez inulinę.

Działając przeciwzakrzepowo wspomaga terapię powikłań cukrzycowych w naczyniach krwionośnych (angiopatia).

 Jako mocny diuretyk posiada właściwości moczopędne (kwiaty, liście). W badaniach na szczurach stwierdzono mocniejsze działanie niż np. owoc jałowca czy ziele skrzypu. Jest to ważne kiedy przy długo utrzymującej się hiperglikemii (powyżej progu nerkowego) wspomaga nerkom w wydalaniu nadwyżki cukru. Moczopędność przyśpiesza leczenie chorób dróg moczowych które są częstą przypadłością w cukrzycy.

 Miniszek lekarski wspiera również:

- pracę watroby i przewodu pokarmowego

- przeciwzapalne (reumatyzm)

- choroby skóry

- silne działanie przeciw nowotworowe (sutek, prostata, jelito grube)

Przykładowy napar:

Łyżkę suszonych kwiatów zalać wrzątkiem i parzyć pod przykryciem przez ok.10 min. Następnie odcedzić i pić kilka razy dziennie po pól szklanki.

Serwis glukoza.pl nie ponosi odpowiedzialności za stosowanie przepisu bez konsultacji lekarza.

UWAGA: Zastosowanie ziół w leczeniu i kontrolowaniu cukrzycy ma wielowiekową tradycję i doświadczenie. Należy jednak pamiętać, że jest to działanie tylko wspomagające. W żadnym wypadku nie może zastąpić insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych zapisanych przez lekarza diabetologa.

data-matched-content-rows-num="4" data-matched-content-columns-num="1"

 Morwa biała (Morus alba L.) - wywodzi się z rejonu Chin, Japonii oraz Indii. Wraz z gąsienicami jedwabnika dotarła do Europy jeszcze w czasach średniowiecznych. Teraz uprawiana również w innych krajach Azji oraz Ameryce. W Polsce głównie natrafimy na morwę białą, zaś w Azji częściej morwę czerwoną (Morus rubra) i czarną (Morus nigra). Owoc morwy białej podobny jest do maliny. Barwa biała, różowa, czerwona i czarna. W Polsce mylona często z morwą czarną ze względu na jej fioletowo – czarny kolor. Zbiór odbywa się pod koniec lipca.

Wartość odżywcza (100 g owocu): to 43 kcal, ok 1,7 g błonnik, 36,4 mg witamina C, 1,85 mg żelazo. Zalety lecznicze odkryto dopiero w XX wieku. Laureat Nagrody Nobla Leland H. Hartwell w swoich badaniach wykazał zalety morwy białej w wspomaganiu leczenia wielu chorób w tym cukrzycy. Ekstrakt z liści morwy białej wpływa na gospodarkę węglowodanową.

 Pierwsze doświadczenia prowadzone były na szczurach z cukrzycą typ 2. Pokazały że po 5 tygodniach zastosowania ekstraktu z morwy poziom glukozy uległ obniżeniu. W badaniu na zdrowych osobach, którym zaaplikowano doustnie sproszkowane liście morwy (0,8 g i 1,2 g), zaobserwowano konkretne obniżenie stężenia glukozy we krwi. Jednocześnie zauważono hamowanie wydzielania insuliny po posiłku.

 W 2007 roku opublikowano w magazynie „Diabestes Care” badanie gdzie uczestnikom podawano losowo 1 g wyciągu z morwy białej lub placebo wraz 75 g rozpuszczonej w wodzie sacharozy. Pomiar poziomu glukozy badano po dwóch godzinach. Zaś u chorych na cukrzycę typu 2 dodatkowo w trzeciej i czwartej godzinie. Wyniki wykazały że, po podaniu wyciągu z morwy białej istotnie statystycznie wpływa na obniżenie stężenia glukozy we krwi w porównaniu z grupą placebo. Odpowiedzialny za ten stan jest alkaloid, który jest silnym inhibitorem enzymów odpowiedzialnych za rozkład skrobi.

 Kim i wsp. w 2012 r opublikowali badanie w którym brało udział 94 pacjentów z tzw nietolerancją glukozy lub łagodną postacią cukrzycy typu 2. Losowo wybranej grupie kontrolnej podano placebo zaś grupie badanej - mieszaninę wodnego ekstraktu: morwy białej, wodnego ekstraktu z liści banana i korzenia żeńszenia w proporcjach1:1:1. Tutaj  (grupa badana) wykazano istotne obniżenie stężenia markerów stanu zapalnego oraz utlenionych LDL. Nie stwierdzono natomiast poprawy w poziomie glukozy na czczo, ilości podawanej insuliny oraz wskaźnika insulinooporności tzw HOMA-IR.

 W marcu 2016 roku ukazała się analiza 13 badań, która wykazała że, ekstrakt z morwy białej wpływa korzystnie na obniżanie poposiłkowego stężenia glukozy w krwi (w 30, 60 i 90 minucie). Zaś oceniając parametry takie jak: stężenie glukozy na czczo, wartość hemoglobiny glikowanej, wartość wskaźnika HOMA-IR oraz stężenie lipidów (cholesterol całkowity, LDL, HDL, triglicerydy) nie odnotowano zmian.

 Po zapoznaniu się z powyższymi badaniami stwierdzić można że, ekstrakt z morwy białej może być wykorzystany jako element wspomagający kontrolę glikemii i gospodarkę węglowodanową u chorych na cukrzycę typu 2.

UWAGA: Zastosowanie ziół w leczeniu i kontrolowaniu cukrzycy ma wielowiekową tradycję i doświadczenie. Należy jednak pamiętać, że jest to działanie tylko wspomagające. W żadnym wypadku nie może zastąpić insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych zapisanych przez lekarza diabetologa. 

 Osoby chore na cukrzycę typu 2, częściej powinne przeprowadzać badania kontrolne w kierunku chorób wątroby. Badania naukowe wykazują ważność monitorowanie wątroby pod kątem NAFLD czyli niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby (ang NAFLD nonalcoholic fatty liver disease). Na podstawie obrazu histopatologicznego NAFLD dzieli się na niealkoholowe stłuszczenie wątroby (nonalcoholic fatty liver– NAFL) i niealkoholowe stłuszczeniowe zapalenie wątroby (nonalcoholic steatohepatitis– NASH). Powstaje na wskutek przyczyn innych niż nadmierne spożywanie alkoholu.

NAFLD charakteryzuje się gromadzeniem w hepatocytach tłuszczu na wskutek insulinooporności lub stanu przedcukrzycowego. Tłuszcz w wątrobie sprawia, że narząd wolniej i mniej reaguje na insulinę endogenną. Powoduje to wzrost glukozy we krwi, co może prowadzić do powstania cukrzycy typu 2. Długotrwały stan chorobowy doprowadza także do zapalenia wątroby czego efektem jest marskość watroby.

 Do głównymi czynników (przyczyny) ryzyka należy:

- otyłość (zwiększona wartość BMI, otyłość brzuszna)

- zespół metaboliczny

- cukrzyca typu 2 (podczas badań USG stwierdzano stłuszczenie wątroby u 60–70% chorych)

- insulinooporność

- dyslipidemia

Badania potwierdzają, że NAFLD może odgrywać ważną rolę w rozwoju stanu przedcukrzycowego i cukrzycy typu 2. Zaś cukrzyca typu 2 ma bardzo duży wpływ na wystąpienie NASH. Jest to cięższa postać NAFLD znanej jako niealkoholowe stłuszczeniowe zapalenie wątroby. Doprowadza do niej nadmiar wcześniej odłożonego tłuszczu w wątrobie, który wywołuje stan zapalny niszcząc hepatocyty tworząc tkankę bliznowatą. Końcowym stanem procesu może być marskość wątroby.

Statystycznie potwierdzono że, siedmiu na dziesięciu pacjentów z cukrzycą typu 2 lub stanem przedcukrzycowym (np. insulinooporność) ma zbyt dużo tłuszczu w wątrobie. U połowy z nich stwierdza się już zapalenie i bliznowacenie tkanek.

Z powodu małej ilości objawów bardzo trudno jest postawić prawidłową diagnozę.Główne objawy niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby to:

-ból w górnej prawej części brzucha

- ból w i poniżej klatki piersiowej.

- nagły podwyższony poziom enzymów wątrobowych (jeśli wyeliminowano nadużywanie alkoholu, zapalenie wątroby typu B i C, leki).

Przy w/w objawach lekarz powinien skierować na badania USG jamy brzusznej.

Wcześnie zdiagnozowanie NAFLD i/lub NASH wraz z redukcją masy ciała (indeks BMI) daje szansę na powstrzymanie a nawet zaniku procesu chorobowego. Badania pokazują, że utrata 7% - 10% masy ciała może zahamować rozwój NAFLD i NASH. Warto więc skonsultować się również z dietetykiem w celu opracowania diety i fizjoterapeutą który zaleci indywidualnie dobrane ćwiczenia.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Nowoczesne leczenie cukrzycy wymaga przede wszystkim kompetencji dotyczących leczenia, monitorowania jego skuteczności oraz prowadzenia edukacji chorych w zakresie uzyskania odpowiedniej wiedzy i motywacji do realizacji zaleceń. Wymaga również współpracy lekarzy POZ oraz lekarzy opieki specjalistycznej.

 Zadania podstawowej opieki zdrowotnej

1. Promocja zdrowego stylu życia w ramach prowadzenia profilaktyki rozwoju zaburzeń tolerancji węglowodanów.

2. Identyfikacja czynników ryzyka cukrzycy.

3. Diagnostyka cukrzycy i stanów przedcukrzycowych.

4. Ocena zagrożenia pojawienia się późnych powikłań.

5. Diagnostyka wczesnych stadiów późnych powikłań.

6. Prowadzenie chorych na cukrzycę typu 2leczonych behawioralnie (dieta, aktywność fizyczna) oraz za pomocą leków doustnych.

7. Rozpoczęcie i prowadzenie insulinoterapii w modelu terapii skojarzonej z lekami doustnymi u chorych na cukrzycę typu 2.

8. Kierowanie leczonych chorych (co najmniej raz w roku) na konsultacje specjalistyczne w celu: — oceny wyrównania metabolicznego; — oceny stopnia zaawansowania późnych powikłań i ewentualnego wdrożenia ich terapii;— edukowania w zakresie modyfikacji stylu życia; — ustalenia celów terapeutycznych i określenia sposobu ich realizacji.

Terminy badań dla dorosłych chorych na cukrzycę:

Edukacja dietetyczna i terapeutyczna – na każdej wizycie.

 HbA1c - raz w roku, częściej w przypadku wątpliwości utrzymania normoglikemii lub konieczności weryfikacji skuteczności leczenia po jego modyfikacji.

 Cholesterol całkowity, HDL, LDL, triglicerydy w surowicy krwi – raz w roku, częściej w przypadku obecności dyslipidemii.

 Albuminuria - raz w roku u chorych nieleczonych inhibitorami ACE lub antagonistami receptora AT1.

 Badanie ogólne moczu z osadem – raz w roku.

 Kreatynina w surowicy krwi i wyliczanie eGFR - Raz w roku (w przypadku cukrzycy typu 1 po 5 latach trwania choroby).

 Kreatynina, Na+, K+, Ca2+, PO43 –w surowicy krwi - Co pół roku u chorych z podwyższonym stężeniem kreatyniny w surowicy krwi.

 Dno oka przy rozszerzonych źrenicach - U chorych na cukrzycę typu 1 po 5 latach; u chorych na cukrzycę typu 2 — od momentu rozpoznania choroby.

Źródło:

Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016www.dk.viamedica.pl 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Fasola zwykła (zwyczajna)Phaseolus vulgaris L. – należy do rodziny bobowatych.Przybyła z Ameryki Południowej i Środkowej w epoce odkryć Krzysztofa Kolumba. Uprawy znajdziemy w różnych częściach świata.W Polsce stosuje się ją wyłącznie jako roślinę uprawną. Owoc fasoli to podłużne strąki, które zawierają kwasy organiczne, alantoinę, cholinę, inozytol. W skład wchodzi też wolna krzemionka (sole mineralne)

 Owocnia fasoli zwyczajnej obniża poziom glukozy we krwi. Dlatego wykorzystuje się ją w kontrolowaniu cukrzycy. Najlepsze efekty ma w okresie wczesnej diagnozy choroby. Z powodzeniem uzupełniają leki przeciwcukrzycowe, co może doprowadzić do zmniejszenia ich ilości.

UWAGA: Zastosowanie ziół w leczeniu i kontrolowaniu cukrzycy ma wielowiekową tradycję i doświadczenie. Należy jednak pamiętać, że jest to działanie tylko wspomagające. W żadnym wypadku nie może zastąpić insuliny lub doustnychleków przeciwcukrzycowych zapisanych przez lekarza diabetologa.

Serwis glukoza.pl nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie przepisu i informacji bez konsultacji lekarza diabetologa.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

1. Postępowanie orzecznicze wobec kierowców z cukrzycą reguluje załącznik nr 6 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców (DzU z 2014 r. poz. 949) pt. „Szczegółowe warunki badania lekarskiego w zakresie cukrzycy”.

2. Na podstawie przeprowadzonego badania lekarskiego, wyników badań dodatkowych oraz wniosków z konsultacji uprawniony do badań kierowców lekarz ocenia ryzyko dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, uwzględniając je w orzeczeniu lekarskim.

3. Zgodnie z punktem 4 wyżej wymienionego załącznika do rozporządzenia obowiązek uzyskania opinii specjalisty w dziedzinie diabetologii albo innego lekarza prowadzącego leczenie cukrzycy, w tym o braku innych przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami związanych z cukrzycą, dotyczy osób:

- ubiegających się o lub posiadających prawo jazdy kategorii C1, C1+E, C, C+E, D1, D1+E, D, D+E lub pozwolenie na kierowanie tramwajem;

- wykonujących transport drogowy,

- kierujących pojazdem uprzywilejowanym bądź przewożącym wartości pieniężne;

- instruktorów i egzaminatorów prawa jazdy.

4. Lekarz uprawniony do badań kierowców w przypadku wątpliwości diagnostyczno-orzeczniczych może zlecić również konsultację diabetologiczną w przypadku, gdy:

- pacjent ma niedostateczną wiedzę dotyczącą cukrzycy, jej leczenia i możliwych powikłań;

- pacjent nie stosuje się do zaleceń lekarskich, a w szczególności nie prowadzi samokontroli glikemii lub nie stosuje zleconej farmakoterapii;

- w udokumentowanej samokontroli glikemia niższa niż 70 mg/dl stanowi powyżej 10% wszystkich wyników;

- nie ma wyrównania metabolicznego choroby (HbA1c> 8%).

5.Konsultacja diabetologiczna do badań kierowców, aby mogła być uwzględniona przez lekarza orzecznika,musi zakończyć się wydaniem opinii w formie karty konsultacyjnej diabetologicznej, według wzoru określonego w załączniku nr 6 do wyżej wymienionego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014 r. (patrzs. A63).

6.Lekarz diabetolog, wypełniając kartę konsultacyjną, powinien także ocenić zdolność chorego do kierowania pojazdem. Postępowanie związane z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej może mieć następujący wpływ na ostateczną decyzję orzeczniczą:

- brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi:

bez ograniczeń czasowychwynikających z przeprowadzonej diagnostyki zaburzeń gospodarki węglowodanowej,

ze wskazaniem ograniczeń czasowychwynikających ze stwierdzonych zaburzeń gospodarki węglowodanowej (odpowiadające niskiemu lub zwiększonemu ryzyku dla bezpieczeństwa ruchu drogowego);

- przeciwwskazania zdrowotne do kierowania pojazdami silnikowymi wynikające ze stwierdzonych zaburzeń gospodarki węglowodanowej:

względne — ze wskazaniem 6-miesięcznego terminu, po którym pacjent ponownie będzie mógł przystąpić do kwalifikacji lekarskiej (odpowiadające wysokiemu ryzyku dla bezpieczeństwa ruchu drogowego z możliwością ponownego badania kwalifikującego),

bezwzględneprzeciwwskazania zdrowotne do kierowania pojazdami silnikowymi (odpowiadające wysokiemu ryzyku dla bezpieczeństwa ruchu drogowego bez zaznaczenia terminu ponownego badania kwalifikującego).

7.Bezwzględne przeciwwskazania do kierowania pojazdami są następujące: u kierowców posiadających prawo jazdy kategorii: AM, A1, A2, A, B1, B, B+E lub T - nawracająca ciężka hipoglikemia (tj. co najmniej 2 przypadki ciężkiej hipoglikemii w okresie ostatnich 12 miesięcy),

- nieświadomość hipoglikemii; u kierowców posiadających prawo jazdy kategorii C1, C1+E, C, C+E, D1, D1+E, D, D+E lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, wykonujących transport drogowy lub kierujących pojazdem uprzywilejowanym bądź przewożącym wartości pieniężne, a także instruktorów i egzaminatorów prawa jazdy

- jakikolwiek przypadek ciężkiej hipoglikemii,

- nieświadomość hipoglikemii,

- inne powikłania związane z cukrzycą, wykluczające możliwość kierowania pojazdami.

8.Wypełnioną kartę konsultacyjną specjalista diabetolog przekazuje za pośrednictwem pacjenta lekarzowi uprawnionemu do badań kierowców. W przypadku negatywnej opinii o możliwości kierowania pojazdami zaleca się przekazanie przez diabetologa takiej informacji bezpośrednio orzecznikowi, który skierował na konsultację.

9.Lekarzem właściwym do przeprowadzenia konsultacji diabetologicznej jest lekarz mający specjalizację w dziedzinie diabetologii lub lekarz posiadający inną specjalizację, prowadzący leczenie cukrzycy u konsultowanego pacjenta. 

Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016

źródło:www.dk.viamedica.pl 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Osoby chore na cukrzycę mają prawo do 7- godzinnego dnia pracy i dodatkowe 10-dniowego urlopu. Mało który chory korzysta z tego przywileju. Jednakże nie dlatego że nie chce, ale dlatego że nie może. Potrzebne jest do tego orzeczenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, które przez orzeczników dawane jest niechętnie. Z drugiej strony wiele osób chorych na cukrzycę (diabetyków) nie chce przyznawać się do choroby. Boją się zwolnienia.

Udostępnij

 Gdyby jednak się na to zdecydowali i otrzymali orzeczenie o umiarkowanej niepełnosprawności, mieliby możliwość wykorzystania dodatkowego urlopu. Oprócz tego skróciłby się ich dzień pracy –zamiast 40 godzintygodniowo, musieliby pracować 35. Ponadto pracownicy z umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności nie mogą pracować nocą ani zostawać w pracy „po godzinach”.

 Mało kto korzysta z tych przywilejów.Niektórzy boją się utraty pracy, inni nie mogą dostać orzeczenia. – Orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności są bardzo limitowane, najczęściej orzecznicy przyznają stopień lekki, który nie daje choremu żadnych uprawnień. Orzecznictwo jest bardzo uznaniowe, bo nie ma jednoznacznych kryteriów – mówiMonika Zamarlik.

Źródło: Money.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"